بی مقدمه در را باز کرد و داخل شد. حرکاتش حاکی از اعتمادی بود که بخودش داشت، زیبا بود نه از آنها که در فیلم ها میبینی، یک زیبایی اثیری با چشمانی که از هوش و ذکاوت برق میزد.  چشمانش بیشتر خاکستری بود تا سیاه اما برق نگاهش تا اعماق وجودم رسوخ کرد، لباس بلندی پوشیده بود تا نوک پا میرسید ابی بود ابی آسمانی روی کمرش شالی بسته بود با قدمهای کوتاه آمد کنارم نشست. با خجالت سلامی زیر لب گفتم، راستش علی رغم ظاهری پر سر و صدا آدمی خجالتی هستم و همیشه در درونا کمی از غریبه ها اجتناب میکنم. او هم زیر لب سلامی کردصدایش شبیه صدای پرنده ای بود. میتوانستم موج انرژی اش را احساس کنم.
کتابی برداشت تا بخواند، ظاهرا پایان گفتگو.
نیم نگاهی انداختم. متوجه چشمان زیبای خاکستری با رگه های سبزش شدم که منتظر بود و با بی صبری مرا میپایید. شتابان پرسیدم : چه میخوانید؟ 
زیر چشمی نگاهی کرد و لبخندی زد . کمی دست پاچه شدم. شاید نباید میپرسیدم.
آهسته گفت: «عشق هرگز نمیمیرد»
لبخند ضعیفی روی لبانش پیدا شد. دستانش به لطافت روی دسته صندلی حرکت کرد یک حلقه کوچک در انگشتش بود روی آن قلبی ظریف کاشته شده بود با یک یاقوت قرمز متوجه نگاه من به دستانش شد، کاش چیزی از کتاب یادم بود تا بیشتر با او صحبت می کردم.
گفتم: چه جالب ! 
سالها پیش، وقتی جوان بودم خوانده بودم اش.
لبخند زد، گفت: دوباره بخوان. 
برایم جالب بود طوری صحبت می‌کرد، انگار میداند من نمیخوانم. سراپایش را نگاه کردم بنظرم بیشتر شبیه نقاشی های مینیاتور در کتابهای شعر بود، بنظرم کمی نزدیک تر آمده بود.
گفتم: سالهاست که رمان های عشقی نمیخوانم. 
دست اش را جلو آورد و روی دستم گذاشت. چه گرمای مطبوعی! 
ناگهان یک موج گرما وارد تن ام شد. کمی دستم را پس کشیدم و گفتم: اخیرا وقتم را صرف ورزش و موسیقی میکنم ، گاهی هم نقاشی و کتابهای فلسفی میخوانم و سعی میکنم تعادلم را با آنها حفظ کنم. خندید. طنین خنده اش طولانی و زنگ دار بود. کمی تعجب کردم. کجایش خنده دار بود؟ 
با شرم لبخند زدم، گفت: بخوان! حالا من خنده ام گرفته بود!
انگار من پیامبری هستم و او جبرییل! 
گفتم: البته میخوانم اما نه مثل گذشته. 
گفت: میدانم مینویسی. 
دیگر مرا به وحشت انداخته بود.ما همین الان ملاقات کرده بودیم. چطور میدانست که مینویسم؟ این موجود زیبا و مرموز که خیلی از من میدانست ناگهان از کجا پیدایش شد؟ !
دوباره نگاهی به او کردم خیلی راحت نشسته بود. هیچ نشانی از غریبگی در او نبود. 
بلند شدم و گفتم : باید بروم. 
پرسید : کجا؟ 
عجب ! چطور بخودش جرات میداد از مقصد من بپرسد! 
گفتم : من خیلی گرفتارم و کلی کار دارم که باید انجام بدهم. 
دوباره با حالتی از محبت و تحکم گفت: بمان! 
گفتم: نمیتوانم! 
گفت: مشکلی نیست ، من هم با تو میایم. 
با ظرافتی خاص کتاب را بست و بلند شد. 
نمیدانستم چه بگویم؟ راه افتادم پیش خودم گفتم اگر چیزی نگویم خودش متوجه بی میلی من می‌شود. اما جلو آمد و دستش را زیر بازویم حلقه کرد و گفت : کجا؟ 
نمیدانستم بترسم، بخندم، یا ازو بخواهم مرا رها کند. کمی به من نزدیکتر شده بود . 
دوباره با دقت نگاهش کردم. مثل یک کودک، معصوم بنظرم آمد. 
گفتم : میخواهم عبادت کنم، مدیتیشن، فکر نکنم مناسب تو باشد. 
گفت: باشد ، من منتظر میمانم. عجب! چرا دست از سرم بر نمیدارد، سعی کردم دستم را بیرون بکشم، اما انگار دستش کمی محکم تر دور بازویم قفل شد. 
راه افتادم . حرکت پاهایش مرا یاد رقص الهه ها در  فیلم های کلاسیک می انداخت. تمام راه در سکوت قدم زدیم. هیچ وقت در زندگیم آنقدر احساس راحتی نکرده بودم، انگار بخشی از وجودم دوباره به من متصل شده بود. کنار در رسیدم .کفشهایم را کندم و چهار زانو نشستم و موسیقی شروع به ترنم کرد. سعی کردم متمرکز شوم اما او آنجا نشسته بود درست روبروی من. من معذب نبودم اما حضورش کمی بیشتر از آن بود که تصورش را میکردم، مثل یک مادر که فرزندش را در آغوش میکشد، گرمای تنش را مثل یک موج مطبوع امن حس میکردم. چشمانم را بستم آنجا بود. میدیدمش. چرا؟! من که چشمانم را بسته ام . کمی سعی کردم به تنفسم گوش کنم، موسیقی را دنبال کنم شاید بتوانم متمرکز شوم، نشد. چشمانم را باز کردم. آنجا نبود. با تعجب کمی دور و برم را نگاه کردم. یعنی کجا رفت؟ چطور من متوجه نشدم. پشت سرم را نگاه کردم.  پشت سرم لم داده بود. کمی احساس راحتی کردم. راستی چطور به این سرعت به حضورش عادت کرده بودم؟ 
گفتم: چه میخواهی ؟ 
گفت : هیچ! 
گفتم: من مینویسم میخواهی ترا بنگارم! ( از تو هم بنویسم؟) 
گفت: میخواهی بنویس، من همیشه با تو میمانم، در موسیقی، در کلامت، گامهایت...
گفتم: نامت؟ 
گفت: عشق! 
اما،  تو مرا همانگونه که دوست داری بخوان. 
 

مهبد تناوش 
 
هر روزتان پر عشق